Zakazane Miasto, przez Chińczyków nazywane Gù Gōng (Starożytny Pałac) to dawny pałac cesarski dynastii Ming i Qing zbudowany w latach 1406-1420. Nazwa Zakazane Miasto wzięła się stąd, że zwykli śmiertelnicy a nawet dostojnicy mieli zakaz wstępu na teren pałacu bez wyraźnego wezwania.
Do 1644 zasiadali w nim cesarze dynastii Ming. W czasie wojny domowej i najazdu Mandżurów większość zabudowań uległa zniszczeniu, ale zostały odbudowane przez następną, mandżurską dynastię Qing. Po ustanowieniu republiki w 1912, część zewnętrzną Zakazanego Miasta udostępniono jako muzeum, w części wewnętrznej do roku 1924 nadal mieszkał cesarz. Podczas inwazji japońskiej Zakazane Miasto uległo poważnym zniszczeniom. Po powstaniu Chińskiej Republiki Ludowej Zakazane Miasto zostało odbudowane i w 1965 ponownie udostępnione jako muzeum.

Pałac otoczony jest murem obronnym z wieżami oraz fosą. Kompleks rozplanowano wzdłuż głównej osi północ-południe. Na obszarze o długości 960 m i szerokości 760 m wzniesiono ok. 800 pałaców i wiele mniejszych pawilonów. Pałac i sąsiadujące parki z trzema sztucznymi stawami tworzą całościową, zamkniętą kompozycję.

Symetryczne rozmieszczenie budynków oparte o oś północ-południe, wyrażało harmonię, która winna panować we wszechświecie. Cesarz, zasiadający w sali tronowej, w centrum pałacu, położonego w centrum miasta - zajmował miejsce w centrum świata.